Na terenie Nadleśnictwa Miękina położone są 4 rezerwaty przyrody:

- „Zabór",

-  „Góra Ślęża",

-  „Łąka Sulistrowicka",

-  „Góra Radunia".

Rezerwat przyrody „ Zabór "

Rok utworzenia: 1959

Powierzchnia: 35,23 ha

Leśnictwo: Kobylniki

Celem ochrony rezerwatu jest zachowanie ze względów naukowych i dydaktycznych lasu łęgowego o bogatym składzie gatunkowym i z naturalnymi zespołami roślinnymi w piętrach dolnych.

Rezerwat przyrody „Zabór” znajduje się na terenie większego kompleksu leśnego leżącego w obrębie Pradoliny Wrocławskiej. Obiekt jest zlokalizowany na południowy zachód od miejscowości Zabór Wielki. Walory przyrodnicze tego obszaru były znane już w pierwszej połowie XX w., a po raz pierwszy ochroną prawną objęto ten teren w 1941 r. Po wojnie utworzono tu rezerwat przyrody w 1959 r. Ochroną objęty został las łęgowy, obecnie klasyfikowany fitosocjologicznie jako ols porzeczkowy Ribeso nigri-Alnetum. Zespół leśny cenny zwłaszcza na obszarze Dolnego Śląska. Drzewostan buduje głównie olsza czarna Alnus glutinosa z domieszką brzozy omszonej Betula pubescens, wierzby kruchej Salix fragilis, jesiona wyniosłego Fraxinus excelsior i dębu szypułkowego Quercus robur. W podszycie występuje porzeczka czarna Ribes nigrum, gatunek typowy dla tego zespołu. Runo odzwierciedla warunki siedliskowe tego terenu. Miejsca najbardziej podmokłe porastają gatunki szuwarowe, jak: trzcina pospolita Phragmites australis, kosaciec żółty Iris pseudoacorus i turzyca błotna Carex acutiformis. W ich sąsiedztwie spotykane są mi.in: pokrzywa zwyczajna Urtica dioica, psianka słodkogórz Solanum dulcamara, zachylnik błotny Thelypteris palustris i turzyca długokłosa Carex elongata. Płytkie, okresowo zalewane zagłębienia zajmują gatunki z udziałem okrężnicy bagiennej Hottonia palustris. Obrzeża zbiorowisk leśnych porasta zespół Oenantho-Rorippetum z kropidłem wodnym Oenanthe aquatica i rzepichą ziemnowodną Rorippa amphibia. W północnej i północno-wschodniej granicy rezerwatu wyznaczonej przez kanał rozwijają się m.in. zespół szuwaru mannowego Glycerietum maximae oraz zespół szuwaru tatarakowego Acoretum calami (Dajdok 2017 r.). Wyniki prac fitosocjologicznych wykonanych na gruntach w zarządzie Nadleśnictwa Miękinia w latach 2020-2021 potwierdziły obecność zbiorowisk szuwarowych ze związku Phragmition oraz olsów Carici acutiformis-Alnetum glutinosae.

Flora rezerwatu przyrody jest dosyć bogata, w latach 90-tych XX w. rozpoznano tu 139 gatunków roślin naczyniowych, należących do 49 rodzin. Obszar chroniony jest atrakcyjny dla gatunków zwierząt, zwłaszcza dla gatunków ptaków. Notowano tu m.in. bielika Haliaeetus albicilla, muchołówkę białoszyją Ficedula albicollis, dzięcioła średniego Dendrocoptes medius. W sąsiadujących z rezerwatem przyrody drzewostanach stwierdzono obecność rzadkiego i cennego chrząszcza pachnicę dębową Osmoderma eremita. Do lat 90-tych XX w. na obszarze chronionym występowała żaba zwinka Rana dalmatina, gatunek bardzo rzadki, mający tu jedyne znane stanowisko w zachodniej części kraju. Najprawdopodobniej powódź z 1997 r. przyczyniła się do zaniku stanowiska tego gatunku (Dajdok 2017 r.).

Rezerwat przyrody „Góra Ślęża "

Rok utworzenia: 1954

Powierzchnia: 161,43 ha

Leśnictwo: Tąpadło, Chwałków

Celem ochrony rezerwatu jest zachowanie ze względów naukowych, przyrodniczych, krajobrazowych i kulturowych samotnego szczytu Góry Ślęży, stanowiącego niegdyś miejsce kultu pogańskiego, zbudowanego ze skał pochodzenia wulkanicznego typu gabra, porośniętego w szczytowych partiach naturalnym lasem bukowym i bukowo-świerkowym.

Dominującym zbiorowiskiem leśnym jest tu uboga buczyna górska Luzulo-Fagetum, w formie typowej lub naskalnej. Postać typowa odznacza się przeważającym udziałem buka zwyczajnego Fagus sylvatica w drzewostanie, z niewielką domieszka jawora Acer pseudoplatanus i świerka pospolitego Picea abies. Postać naskalna wykształciła się w miejscach trudniej dostępnych, przez co w przeszłości była mniej przekształcona przez człowieka. Ten typ porasta stoki o wystawie południowo-zachodniej, gdzie podłoże tworzą gołoborza gabrowe. Drzewostan tworzą tu buk zwyczajny, jarzębina pospolita Sorbus aucuparia i brzoza brodawkowata Betula pendula, towarzyszą im sosna zwyczajna Pinus sylvestris i dąb bezszypułkowy Quercus petraea. Surowe warunki w jakich wykształcił się ten typ buczyny wpływa na niskie rozmiary drzew i ich zniekształcony pokrój. Na wschodnich stokach Góry Ślęży, w jej podszczytowej części wykształcił się niewielki fragment zbiorowiska leśnego zbliżonego do żyznej buczyny sudeckiej Dentario enneaphylli-Fagetum. W składzie drzewostanu występuje buk zwyczajny, jawor, wiąz górski, w runie spotykane są m.in. szczyr trwały Mercurialis perennis, gajowiec żółty Galeobdolon luteum, przytulia wonna Galium odoratum, kopytnik pospolity Asarum europaeum (Raj i Wieniawska-Raj 2017).

Rezerwat Łąka Sulistrowicka

Rok utworzenia: 1958

Powierzchnia: 26,44 ha

Leśnictwo: Sulistrowiczki

Celem ochrony rezerwatu jest zachowanie ze względów naukowych i dydaktycznych zbiorowiska roślinności łąkowej z rzadkimi gatunkami roślin.

Szatę roślinną rezerwatu przyrody tworzy 250 gatunków, z czego 40% to gatunki łąk, szuwar i młak, kolejne 40% to gatunki leśne, pozostałą pulę budują gatunki ciepłolubnych muraw i okrajków oraz z niewielkim udziałem gatunki synantropijne. Do najcenniejszych roślin należą gatunki związane ze zmiennowilgotnymi łąkami trzęślicowymi i młakami, takie jak: nasięźrzał pospolity Ophioglossum vulgatum, kosaciec syberyjski Iris sibirica, mieczyk błotny Gladiolus paluster, mieczyk dachówkowaty G. imbricatus, goryczka wąskolistna Gentiana pneumonanthe, goździk pyszny Dianthus superbus, gnidosz rozesłany Pedicularis sylvatica, zimowit jesienny Colchicum autumnale, podkolan biały Platanthera bifolia, wawrzynek wilczełyko Daphne mezereum, turzyca Davalla Carex davalliana, pajęcznica gałęzista Anthericum ramosum, wrotycz baldachogroniasty Tanacetum corymbosum, okrzyn szerokolistny Laserpitium latifolium. Stanowisko mieczyka błotnego w rezerwacie przyrody uznawane jest za jedyne naturalne stanowisko w kraju, gatunek obecnie krytycznie zagrożony uznawany był za wymarły w Polsce, w 2004 r. odnotowano powtórne stwierdzenie gatunku. Obecnie prowadzi się odnowienie populacji mieczyka błotnego Gladiolus paluster na bazie lokalnych zasobów poprzez: pobieranie nasion, rozmnażanie in situ. W latach 60-tych XX w. na obszarze chronionym notowane były takie gatunki jak: dzwonecznik wonny Adenophora lilifolia, tojad dzióbaty Aconitum variegatum, kosatka kielichowa Tofieldia calyculata, dziewięciornik błotny Parnassia palustris, obecnie uznane za wymarłe na terenie rezerwatu. Świat zwierzęcy w obrębie rezerwatu przyrody nie jest szczegółowo rozpoznany (Szczęśniak 2017).

Rezerwat Góra Radunia

Rok założenia: 1958

Powierzchnia: 44,26 ha

Leśnictwo: Tąpadło

Rezerwat przyrody „Góra Radunia” obejmuje stoki i wierzchołkową część wzgórza Radunia leżącego w Masywie Ślęży, na Przedgórzu Sudeckim. Na tym obszarze wyodrębniają się dwa szczyty Radunia i Sępia Góra. Wzgórze zbudowane jest z serpentynitów tworzących duże wychodnie w szczytowej i południowej części chronionego obszaru. Serpentynity w postaci niewielkich skał rozproszone są także na całym terenie rezerwatu. Obiekt znajduje się na wysokości ok. 480-573 m n.p.m. i należy do piętra pogórza (Szczęśniak 2017).

Do najcenniejszych gatunków roślin występujących na obszarze chronionym należą: zanokcica klinowata Asplenium cuneifolium, zanokcica ciemna A. adiantum-nigrum, zanokcica północna A. septentrionale, przytulia stepowa Galium valdepilosum, kostrzewa blada Festuca pallens, lilia złotogłów Lilium martagon, naparstnica zwyczajna Digitalis grandiflora, miodownik melisowaty Melittis melissophyllum, czosnek skalny Allium montanum, pajęcznica gałęzista Anthericum ramosum, marzanka barwierska Asperula tinctoria, owsica łąkowa Avenula pratensis, dziurawiec skąpolistny Hypericum montanum. W faunie rezerwatu przyrody zaobserwowano 2 gatunki płazów, 1 gatunek gada, 24 gatunki ptaków i 14 gatunków ssaków (Szczęśniak 2017).